خیلی از بزرگترها به خاطر تکبر و غرور شان حاضر نمی شوند با فرزند خود به خصوص در جمع با فرزند خود بازی کنند و آنقدر خود را کوچک کنند که کودک احساس همرنگی با بزرگان را تجربه کند و هم از محبت آنها سیراب گردد وهم زمینه های مناسب تربیت برای او مهیا گردد.

روزی پیامبر صلی الله علیه و آله در حال که امام جماعت بود حسین علیه السلام با آن حالت کودکی خود در کنار پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نشسته بود وقتی که پدر بزرگش را در حال سجده می دید سریع با آن دست وپاهای کوچکش سوار بر پشت پیامبر صلی الله علیه و آله می شد و پاهای کوچک خود را تکان می داد و می گفت : هی هی

پیامبر صلی الله علیه و آله وقتی که می خواست از سجده سر بر می داشتند او را می گرفتند و کنار خود می گذاشتند و همین که دوباره به سجده می رفتند حسین علیه السلام از فرصت استفاده کرده و بر پشت پیامبر سوار می شدند و هی هی می کردند.

تا زمانی که نماز جد بزرگوارشان تمام شد همان لحظه یک یهودی گفت: ای محمد شما با فرزندان خود به گونه ای رفتار می کنید که ما رفتار نمی کنیم پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «بدان اگر به خدا و پیامبرش ایمان می آوردید حتما با کودک مهربان می شدید»

یهودی گفت: من به خدا و پیامبرش ایمان می آورم وبا دیدن این رفتار پیامبر مسلمان شد چون از پیامبر صلی الله علیه و آله با آن همه بزرگی شأن و مقامش کرامت را مشاهده کرد.

نکات:

1. مهربانی با کودکان نشانه ی ایمان است.

2.اجازه دهیم کودکان با ما بازی کنند حتی اگر در حال نماز باشیم.

3. در موقعه انجام امور دینی بهترین اخلاق را نسبت به کودکان خود داشته باشیم.

4.پدر ومادرها و بزرگترها می بایست از مقام بزرگی خود کوتاه بیایند ومانند پیامبر خدا صلی الله علیه و آله رفتاری کودکانه با کودک خود داشته باشیم.

-----------------------------------------------------
برگرفته از کتاب های: حکمت نامه کودک؛ محمدی ری شهری- راهنمای پدران و مادران؛ محمد علی سادات