به شهر های بزرگ و تقریبا پیشرفته رفتم تا در اونجا افراد محروم رو پیدا کنم تا در مورد محرومیت هاشون بپرسم به بچه هایی برخوردم که سر و وضعشون خوب بود از اونها پرسیدم: خوب بگید ببینم اوضاع زندگیتون چطوریه؟ اونها جواب دادند: هر چی که بخوایم داریم دوباره از اونها پرسیدم: در آمد خانوادتون مگه چقدره؟ یکی که سر زبون خوبی هم داشت جواب داد: پدرم دو شیفت کار می کنه تازه مادرم هم کارمنده می دونی پولهای اونها روی هم چقدر میشه، میشه خیلی چیزها خرید.

سوال بعدی من این بود که دوست دارید پدرتون باهاتون بازی کنه؟ و یا اینکه اصلا باهاتون بازی می کنه؟ یکی با ناراحتی گفت: اگه بتونیم زیارتش کنیم خودش خیلیه تازه مامانمون هم وقت نداره چه برسه به بابامون. یکی دیگه از اون بچه ها از من پرسید: مگه پدر و مادر ها هم با بچه هاشون بازی می کنند؟ پدر و مادرها مگه وقت هم دارن که با بچه هاشون بازی کنند ما تا به حال ندیدیم

تازه من فهمیدم که اینها چقدر محروم هستند و از محبت پدر و مادر بی نصیب هستند مادر برای این بچه وقت نمی ذاره پدر برای این بچه وقت نمی ذاره و فقط تامین مادیات کودکان و فرزندانشان براشون مهمه و به عقده های عاطفی کودک فکر نمی کنند حتی بعضی مادرها هم نیاز به پول کارشون ندارن بلکه به ژستش نیاز دارن که پز بدهند که ما هم کارمندیم وقتی که این مسئله رو دیدم که پدر و مادر ها وقت نمی ذارن تا با بچه هاشون بازی کنند و نیازهای عاطفی کودک خود را در نظر نمی گیرند به یاد مطلبی افتادم...که مردم توی مسجد همه منتظرن و مردم به همدیگه می گن پیامبر خدا صلی الله علیه و آله این همه به نماز و به خصوص نماز اول وقت حساس هستند و این همه مردم منتظر او هستند پس چرا حضرت دیر کردند بلال گفت:حتما کار مهمتری برای پیامبر اتفاق افتاده، باید برم ببینم این چه کاریه که پیامبر برای اون وقت گذاشته و نمازی که اینهمه برش تاکید شده رو رها کرده ، بلال وارد کوچه شد دید که پیامبر داره با بچه ها بازی می کنه وقتی که بلال نزدیک شد پیامبر به بچه ها گفت: هم بازیتون رو با چندتا گردو عوض می کنید؟ بچه ها هم قبول کردند بلال رفت و چند گردو آورد و داد به بچه ها و پیامبر هم به مسجد رفت.

می بینیم که ولی خدا و نبی خدا بر روی زمین، که برای هدایت مردم اومده، نماز که ستون دین هست رو به تعویق می اندازد تا کودکان را از محبت خود با بازی با بچه ها سیراب کنه اون هم بچه های مردم نه بچه های خودش.