همه بچه ها کم و بیش حالت لج بازی و خودسری دارند؛ مخصوصاَ در دو سالگی .

بچه ی لجوج اصرار دارد هر کار خواست انجام دهد و کسی مزاحم او نشود، اگر مطابق میلش رفتار نکردند گریه و داد و قال راه می اندازند. خودش را به زمین می کشد، سرش را به دیوار می کوبد و نعره می زند، غذا نمی خورد، شیشه و ظروف را می شکند، حتی گاهی به پدر و مادر یا خواهر و برادر حمله می کند. آن قدر شلوغ می کند تا بر پدر و مادر پیروز گردد و به هدفش برسد. این یک خوی کودکانه است که گاهی در بزرگتر ها هم دیده می شود.

اکثر پدران و مادران از این خصلت می نالند و دنبال راه و چاره هستند.

اما چاره چیست؟ 

در این صورت، کودک در اکثر کارها آزادی دارد و می تواند اراده اش را تقویت نماید. به پدر و مادر خوشبین است و آنها را مزاحم خویش نمی شمارد.

اما در مورد کار های خطرناک، و زیان بار، خلاف اخلاق و وجدان و کارهای غیر مشروع و تجاوز به حقوق دیگران، در مقابل او استقامت کرده و کوچکترین ارفاقی نمی کنند. با خونسردی کامل و به طور قاطع به کودک می گویند: نباید این کار را انجام دهی. سعی می کنند تا حد توان علت منع را برایش تشریح نمایند و توجه او را به کار جالب دیگری جلب نماید و چون کودک به پدر و مادر خوشبین است و زیاد محدودیت نداشته، غالبا تسلیم می شوند و از آن کار چشم پوشی می کند.

اما اگر در انجام خواسته های غیر مشروع پا فشاری کرد و داد و قال راه انداخت و پا به زمین کوبید شما باید، با خونسردی تمام جداَ جلوی او را بگیرید و به مصالحه راضی نشوید. به گریه ها و نعره های او توجه نکنید و او را به حال خویش رها سازید. بگذارید بفهمد که دنیا حساب دارد و با شلوغ کاری او خراب نمی شود. قدری صبر کنید، از نعره کشیدن خسته می شود و آرام می گردد. به بچه ها بفهمانید که«نه» شما، واقعاَ «نه» است. به او بفهمانید که با استبداد و خودسری، نمی توان زندگی کرد و باید حقوق دیگران را رعایت نمود. البته نباید مستبدانه با کودک رفتار کرد.    

پيامبر  خدا (صلی  الله علیه و آله) : بازی گوشی و شيطنت بچه در کودکی، ماية زياد شدن خِرد او در بزرگسالی می گردد.

بر گرفته از کتاب های: تربیت؛ ابراهیم امینی، حکمت نامه کودک؛ محمدی ری شهری