شب های قدر کودکانه

فاطمه زهرا سلام الله علیها در شب های قدر  (یعنی شب های نوزدهم و بیست و یکم و بیست و سوم ماه رمضان) فرزندانش، از جمله امام حسن علیه السلام، را بیدار نگاه می داشتن؛ و به‌خصوص در شب بیست و سوم که احتمال شب قدر بودن آن بیشتر بود، تلاش می کرد که لحظه‌ای نخوابند. 

در آن شب‌ها شام مختصرتری به بچه ها می‌دادن و اگر بچه‌ها خوابشون می‌گرفت، به صورت اونها آب می‌پاشید، تا از فیض شب قدر کاملاً بهره‌مند بشن. 

نکته:

1. فرزندان ما می بایست ارزش این شب های قدر از همان کودکی یاد بگیرند

2. شاید خداوند من( بنده گنهکارش) رو تحویل نگیره اما به واسطه این بچه های گنهکار تحویلمون می گیره پس بیایم توی شب های قدر بچه ها رو با خودمون همراه کنیم

تشویق یا تنبیه؟

نماز رو که توی مسجد خوندیم با فاطمه( ۷ ساله)  برگشتیم به خونه، فاطمه یه مقدار ناراحت بود به خونه که رسیدیم با معصومه سر یه چیزی دعواشون شد رفتم نزدیک، دیدم سر یه کیک و آب میوه دعوا می کنن به خودم گفتم من که برای فاطمه توی راه چیزی نگرفته بودم پس این آب میوه از کجا اومد؟ که فاطمه یه دفعه گفت: مال منه، این رو توی مسجد بهم دادن
بعد از حل کردن دعوا، فاطمه زبان به گلایه باز کرد که توی مسجد، قسمت خواهران، وقتی نذری پخش می کنن به بچه ها چیزی نمی دن
ازش پرسیدم پس این چند شبه  این نذری هایی که خونه می آوردی از کجا اومده بود؟ گفت: خانم ها سهم خودشون رو به من دادن ...!
به فکر فرو رفتم که چرا آدم هایی که نذر می کنن فکر می کنن که اگه نذرشون رو آدم بزرگا تایید بکنن و بزرگترها قانع بشن نذرشون قبوله و اگه کوچیکترها هم  چیزی نصیبشون نشد مهم نیست؛ وبه یاد دوران بچگی خودم افتادم که پدرم شب شهادت امیرالمومنین علیه السلام برای سلامتی من افطاری و شام می داد؛ که نیمی ازحیاط خونمون پر از بچه میشد و پدرم به برادرام دستور می داد برای بچه ها سفره جدا پهن کنن و بچه هایی که به خونه پدرم می اومدن می گفتن جاهای دیگه که افطاری می دن ،یکی رو دم در خونه گذاشتن که مبادا بچه ها وارد اون خونه بشن!
به خودم گفتم توی اولین سخنرانی این رو به مردم روستا می گم که اگه قراره به بچه ها شخصیت بدیم بهترین جا مسجده، اگه قرار بچه ها به دینداری تشویق بشن بهترین جا مسجده، به جای اینکه بچه ها رو از مسجد بیرون بکنیم و یا اینکه اونها رو توی صف جدایی قرار بدیم که هم برای دیگران مزاحمت ایجاد کنن و هم توی نذری دادن به اونها توجه نشه طبق روایت امام باقر علیه السلام «کودکان را حتی در صف اول نماز جماعت بین خودتون قرار بدین»
اگه غیر این رفتار کنیم به جای تشویق بچه ها به دینداری، اونها رو تنبیه کردیم  

روش های آموزش احکام به کودکان توسط والدین

وقتی که توی جامعه می بینم که بچه های ما مسیر ها رو دارن اشتباه میرن می سوزم، داشتم کتاب« کلیدهای پرورش اعتماد به نفس در کودکان و نوجوانان» رو می خوندم متوجه شدم چون والدین خودشون در مسیر دین ثبات نداشتن نتونستن یک مسیر معینی در اعتقادات بچه ها ایجاد کنند

در حالی که در گذشته خانواده ها ،حتی تحمیلی هم بود فرزندان رو ابتدا در مسیری همراه با ثبات قرار می دادند و اگه خوب دقت بکنیم متوجه خواهیم شد توی زندگی مشترک با تمام مشکلاتی که داشتن کمتر تزلزل توی زندگی مشترکشون بود و طلاق ها هم کمتر بود . ثبات فکری لازمه زندگی هست اونهایی که به راحتی نسبت به عقائدشون کوتاه میان و به راحتی هر عقیده ایی رو می پذیرند اونهایی هستند که نمی تونن خودشون رو مدیریت کنند

شاید بعضی ها بگن این چه ربطی بیان احکام برای کودکان داشت؛ حالا خوب توجه کنین

بسیار دیدم که افراد دارن از مال حرام توی زندگیشون استفاده می کنند و بسیاری از معاملاتی هم که انجام می دهند باطل هستش و وقتی که در مورد پرداخت خمسشون می پرسم می بینم دنبال راهی می گردند که فقط فرار کنند و شاید اصلا دوست ندارن که در مورد اون بحث بشه در حالی که با پولی که خمسش رو ندادند اگه خرید و فروشی صورت بگیره تا زمانی که حاکم شرع اجازه نده یک پنجم معامله باطله

می بینیم که به خیلی از مسائل دین عمل می کنند اما توی پرداخت خمس که سهم امام زمانش هم شاملش میشه می لنگه

این لنگیدن از اونجاست که بچه های مقید به مسائل دینی، نماز خوندن رو از پدر و مادر دیدن ، قرآن خوندن، مسجد رفتن، حجاب و... رو از والدین دیدن اما خمس دادن رو ندیدن
چی میشه پدر و مادر بزرگوار:
اولا برید مسئله خمس رو برای خودتون حل بکنید
ثانیا به بچه های کوچیکتون مخصوصا بچه هایی که سواد ریاضی هم دارن دور خودمون جمع بکنیم و بهشون بگیم الان یه فرصت ویژه است چون هر سال این موقع سهم امام زمان رو از اموالم جدا می کنم تا در راه ترویج دین خرج بشه( بلا تشبیه مثل جشن تولد برای بچه هامون که هر سال برگزارش می کنیم)

بعد بیام اقلامی که خمس بهش تعلق می گیره رو بگیم تا بچه ها لیست بکنن بعد به بچه ها بگیم جمع بزنندو ...

اگه قرار یه مسیر درست رو به بچه ها یاد بدیم و در اون راه ثابت قدمشون کنیم لازمه که خودمون محکم پای اعتقاداتمون بایستیم و به بهترین وجه به اونها اهمیت بدیم

کودکان دوست دارند که یک مسیر مشخصی براشون تعیین بشه که در اون مسیر حرکت کنند و دنبال یک نوع ثبات می گردند و این ثبات و مسیر مشخص رو باید والدین برای بچه هاشون مشخص کنند.